صنما از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 3140

1 صنما بر همه جهان تو چو خورشید سروری قمرا می‌رسد تو را که به خورشید بنگری

2 همه عالم چو جان شود همگی گلستان شود شکم خاک کان شود چو تو بر خاک بگذری

3 تن من همچو رشته شد به دلم مهر کشته شد چو به سر این نوشته شد نبود کار سرسری

4 چو سحر پرده می‌درد تو پس پرده می‌روی چو به شب پرده می‌کشد تو به شب پرده می‌دری

5 صنما خاک پای خود تو مرا سرمه وام ده که نظر در تو خیره شد که تو خورشیدمنظری

6 رخ خوبان این جهان همه ابرست و تو مهی سر شاهان این جهان همه پایست و تو سری

7 چو درآمد خیال تو مه نو تیره شد بگفت چه عجب گر تو روشنی که از او آب می‌خوری