سلمک از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 3030

1 سلمک الله نیست مثل تو یاری نیست نکوتر ز بندگی تو کاری

2 ای دل گفتی که یار غار منست او هیچ نگنجد چنین محیط به غاری

3 عاشق او خرد نیست زانک نخسبد بر سر آن گنج غیب هر نره ماری

4 ذره به ذره کنار شوق گشادست گر چه نگنجد نگار ما به کناری

5 آن شکرستان رسید تا نگذارد سرکه فروشنده‌ای و غوره فشاری

6 جوی فراتی روان شدست از این سو کاین همه جان‌ها ز آب اوست بخاری

7 از سر مستی پریر گفتم او را کار مرا این زمان بده تو قراری

8 خنده شیرین زد و ز شرم برافروخت ماه غریب از چو من غریب شماری

9 گفت مخور غم که زرد و خشک نماند باغ تو با این چنین لطیف بهاری

10 هفت فلک ز آتش منست چو دودی هفت زمین در ره منست غباری

11 دام جهان را هزار قرن گذشتست درخور صیدم نیامدست شکاری

12 هم به کنار آمد این زمانه و دورش عاشق مستی ز ما نیافت کناری

13 این مه و خورشید چون دو گاو خراسند روز چرایی و شب اسیر شیاری

14 جمع خرانی نگر که گاوپرستند یاوه شدستند بی‌شکال و فساری

15 رو به خران گو که ریش گاو بریزاد توبه کنید و روید سوی مطاری

16 تا که شود هر خری ندیم مسیحی وحی پذیرنده‌ای و روح سپاری

17 از شش و از پنج بگذرید و ببینید شهره حریفان و مقبلانه قماری

18 چون به خلاصه رسید تا که بگویم سوخت لبم را ز شوق دوست شراری

19 ماند سخن در دهان و رفت دل من جانب یاران به سوی دور دیاری