سحرگهان که دم صبح از کمال‌الدین اسماعیل غزل 61

1 سحرگهان که دم صبح در هوا گیرد صبا چراغ گل از شمع روز واگیرد

2 بگرید ابر بهاری و غنچه از سر لطف سرشک او همه در دامن قبا گیرد

3 هر آنچه سوسن آزاد بر زبان راند ز خوش زبانی او زود در صبا گیرد

4 چو افتد آتش خورشید در حراقة شب چراغ لاله از و روشنی فرا گیرد

5 ز شرم روی بتم گل چنان برآید سرخ که پای تا سر او آتش حیا گیرد

6 رشک ژاله زرخسار لاله رونق یافت کهر هر اینه از جوهری بها گیرد

7 چنین که گل بجوانی و حسن مغرورست حدیث بلبل عاشق درو کجا گیرد؟

8 ز تنگ چشمی غنچه اگر چه زر دارد دهدن برابر گشاید و زو عطا گیرد