1 سحرگهان که صبا نافۀ ختن بیزد زمانه عنبر و کافور بر هم آمیزد

2 بگسترند عروسان باغ دامن خویش چو ابر برسرشان ز استین گهر ریزد

3 خیال دوست چو در چشم خفتگان بزند ز خواب مردمک دیده را بر انگیزد

4 ببوی آنکه مگر پی برد بخاک درش دلم چو بوی بباد هوا درآویزد

5 کسی که آفت هستیّ خویش بشناسد بپای مستی از گوی عقل بگریزد

6 هوای طبع تو سر پوش آتش شوقست چو باد حرص تو بنشست شوق برخیزد