1 سحر چون خسرو خاور عَلَم بر کوهساران زد به دستِ مرحمت یارم درِ امیدواران زد

2 چو پیشِ صبح روشن شد که حالِ مِهر گردون چیست برآمد خنده‌ای خوش بر غرورِ کامگاران زد

3 نگارم دوش در مجلس به عزمِ رقص چون برخاست گره بگشود از ابرو و بر دل‌های یاران زد

4 من از رنگِ صَلاح آن دَم به خونِ دل بِشُستم دست که چشم باده پیمایش صلا بر هوشیاران زد

5 کدام آهن‌دلش آموخت این آیین عیّاری کز اول چون برون آمد رهِ شب‌زنده‌داران زد

6 خیالِ شهسواری پخت و شد ناگَه دلِ مسکین خداوندا نگه دارش که بر قلبِ سواران زد

7 در آب و رنگِ رخسارش چه جان دادیم و خون خوردیم چو نقشش دست داد اول، رقم بر جان سپاران زد

8 منش با خرقهٔ پشمین کجا اندر کمند آرم زره مویی که مژگانش رهِ خنجرگزاران زد

9 نظر بر قرعهٔ توفیق و یُمنِ دولتِ شاه است بده کامِ دلِ حافظ که فالِ بختیاران زد

10 شهنشاهِ مظفر فر شجاعِ مُلک و دین منصور که جودِ بی‌دریغش خنده بر ابر بهاران زد

11 از آن ساعت که جامِ می به دستِ او مُشَرَّف شد زمانه ساغرِ شادی به یادِ میگساران زد

12 ز شمشیرِ سرافشانش ظفر آن روز بِدْرَخشید که چون خورشیدِ انجم سوز تنها بر هِزاران زد

13 دوامِ عمر و مُلکِ او بخواه از لطف حق ای دل که چرخ این سکهٔ دولت به دورِ روزگاران زد