سحر دل، خود به خود فریاد می‌کرد از فایز دوبیتی‌ 49

1 بتا آهسته تر بردار پا را از این دام بلا بردار ما را

2 سراغ نیمه جان داری ز فایز بیا بستان سر منت خدا را

1 بتا بیژن‌صفت در چه گرفتار منیژه‌وار اگر هستی وفادار

2 کمند زلف بگشا چون تهمتن تو فایز را ز چاه غم برون آر

1 مرا این زندگی از بوی یار است وگرنه جان بدین پیکر چه کارست؟

2 کنون که هست فایز زنده ز آنست دو چشم و دل به راه انتظار است