سحر به بوی گلستان دمی شدم از حافظ شیرازی غزل 295

1 سحر به بوی گلستان دمی شدم در باغ که تا چو بلبل بیدل کنم علاج دماغ

2 به جلوه گل سوری نگاه می‌کردم که بود در شب تیره به روشنی چو چراغ

3 چنان به حسن و جوانی خویشتن مغرور که داشت از دل بلبل هزار گونه فراغ

4 گشاده نرگس رعنا ز حسرت آب از چشم نهاده لاله ز سودا به جان و دل صد داغ

5 زبان کشیده چو تیغی به سرزنش سوسن دهان گشاده شقایق چو مردم ایغاغ

6 یکی چو باده پرستان صراحی اندر دست یکی چو ساقی مستان به کف گرفته ایاغ

7 نشاط و عیش و جوانی چو گل غنیمت دان که حافظا نبود بر رسول غیر بلاغ