ساقی کناف بوالهوسان از از نیر تبریزی غزل 119

1 ساقی کناف بوالهوسان از پیاله کن کار مر ابدان لب میگون حواله کن

2 مطرب برآر دست و فرو کوب پای رقص بر روی لاله سنبل مشگین کلاله کن

3 بر گوشۀ هلال نشان آفتاب جام دوری میان حلقۀ رندان چو هاله کن

4 بر عنصر وجود مناز می زن آتشی وزنو سرشت طینت من زانسلاله کن

5 شیخم کند ز دیدن ماهی دو هفته منع سیر شعور مفتی هفتاد ساله کن

6 ساقی سبوی نقره بخامان سفله بخش ما را شراب پخته ده و در سفله کن

7 باشد که رقتی کند آنسگدل طبیب ایدل هنوز تا رمقی هست ناله کن

8 ای باغبان بشاخ گلی ناز تا بچند بازآ بشهر سیر گلستان لاله کن

9 نیرّ چو وصل عارض لیلی نداد روی مجنون صفت تسلی خود از غزاله کن