ساقی بیار باده که ایام از سحاب اصفهانی غزل 116

1 ساقی بیار باده که ایام دی رسید گر دی رسید شکر خدا را که می رسید

2 تا کی درنگ می به قدح کن زخم ببین انگور رفت کی به خم و باده کی رسید

3 یار آمد و رقیب رسید از قفای او آمد اگر چه عمر اجل هم ز پی رسید

4 آمد بهار و رفت بهار من از کنار یعنی بهار عمر مرا فصل دی رسید

5 دامان وصل وی نرسد گر بدست من گیرم که پای من به سر کوی وی رسید

6 شیرین و لیلی است چو مطلب دگر چه سود خسرو به ار من آمد و مجنون به حی رسید

7 مائیم و شوق او که به سر منزل وصال هر کس که کرد مرحله ی شوق طی رسید

8 چون من (سحاب) زار چرا نالد این قدر گرنه حدیث درد دل من به نی رسید