1 صفدری ، که از هنر اوست معالی دلخوش دولت افگنده بدرگاه رفیعت مفرش

2 میر زنگی حبش ، آنکه حسامش کردست روز اعدا بسیاهی چو رخ زنگ و حبش

3 شیر مردی ، که چو بیرون کند از ترکش تیر تیر خود را کند از دیدهٔ شیران ترکش

4 همچو مومست بر شدت باسش آهن همچو آبست بر شعلهٔ تیغش آتش

5 ای بزرگی ، که بود پیش ضیای عزمت بصفت خانهٔ خورشید چو چشم اخفش

6 گشته معدوم بر رمح توصیف رستم گشته منسوخ بر نام تو تیر آرش

7 تا بزحمت تن اصحاب محن بیند رنج تا بنعمت سر ارباب نعم گردد خوش

8 بر سر شرع بجز افسر تأیید منه وز کف بخت بجز بادهٔ اقبال مچش