غم نه‌تنها بر دلم نالید از بیدل دهلوی غزل 1742

1 غم نه‌تنها بر دلم نالید و بس عیش هم بر فرصتم خندید و بس

2 گر طواف‌ کعبهٔ درد آرزوست می‌توان گرد دلم گردید و بس

3 چون ‌گلم زین باغ عبرت داده‌اند آنقدر دامن که باید چید و بس

4 جاده چون طی شد حضور منزل است رشته می‌باید به پا پیچید و بس

5 علم دانش یک قلم هیچ است و پوچ اینقدر می‌بایدت فهمید و بس

6 صحبت دل با نفس معکوس بود سبحه اینجا رشته‌ گردانید و بس

7 دل حرم تا دیر در خون می‌تپید خانه راه خانه می‌پرسید و بس

8 چون شرر در راه ‌کس ‌گردی نبود شرم فرصت چشم ما پوشید و بس

9 بر بهار عیش می‌نازد غنا بیخبرکاین‌گل قناعت چید و بس

10 بیقرارم داشت درد احتیاج ناله‌ای‌ کردم‌ که‌ کس نشنید و بس

11 منزل مقصود پرسیدم ز اشک گفت باید یک مژه لغزید و بس

12 بیدل اسباب جهان چیزی نبود زندگی خواب پریشان دید و بس