یک خنده فدای عالمی کن از جلال عضد مفرد 18

1 آتش دل چند سوزد رشته جانم چو شمع؟ ای صبا! تشریف ده تا جان برافشانم چو شمع

2 راز من چون شمع روشن گشت در هر محفلی بس که سیل آتشین از دیده می‌رانم چو شمع

1 می دهم جان ز پی لعل زمرّد پوشش گرچه حاصل نشود کام به سعی و کوشش

2 چشم مستش که به هر غمزه بریزد خونی گو بخور خون من خسته که بادا نوشش

1 من سر زلفش نمی دادم ز دست لیکن از بویش شدم مدهوش و مست

2 رفت زلف او ز دستم این زمان هست داغی بر دلم زین سان که هست