1 رودکی چنگ بر گرفت و نواخت باده انداز، کو سرود انداخت

2 زان عقیقین میی، که هر که بدید از عقیق گداخته نشناخت

3 هر دو یک گوهرند، لیک به طبع این بیفسرد و آن دگر بگداخت

4 نابسوده دو دست رنگین کرد ناچشیده به تارک اندر تاخت