1 روشندلان چو آینه بر هرچه رو کنند هم در طلسم خویش تماشای او کنند

2 پاکی چو بحر موج زند از جبینشان قومی که از گداز تمنا وضو کنند

3 آزادگان نهال گلستان ناله‌اند بر باد اگر روند نشاط نموکنند

4 پروانه مشربان بساط وفا چو شمع اجزای خویش را به گداز آبرو کنند

5 ما را به زندگی ز محبت گزیر نیست نتوان گذشت گر همه با درد خو کنند

6 عنقاست در قلمرو امکان بقای عیش تاکی بهار را قفس از رنگ و بو کنند

7 جیب مرا به نیستی انباشت روزگار چاکی‌ست صبح را که به هیچش رفو کنند

8 این موجها که گردن دعوی کشیده‌اند بحر حقیقتند اگر سر فروکنند

9 ای غفلت آبروی طلب بیش از‌بن مریز عالم تمام اوست‌که را جستجوکنند

10 بیدل به این طراوت اگر باشد انفعال باید جهانیان ز جبینم وضو کنند