1 همت زگیر و دار جهان رم‌ کمین خوش است آرایش بلندی دامن به چین خوش است

2 اصل از حیا فروغ تعین نمی‌خرد گل‌ گو ببال ریشه همان با زمین خوش است

3 صد رنگ جان‌کنی‌ست طلبکار نام را گر وارسند کندن‌ کوه از نگین خوش است

4 آتش به حکم حرص نفس‌کاه شمع نیست افسون موم با هوس انگبین خوش است

5 از نقش‌ کارخانهٔ آثار خوب و زشت جزوهم‌غیر هرچه شود دلنشین خوش است

6 خواهی به‌ دیده قدکش و خواهی به دل نشین سرو تو مصرعی‌ ست ‌که ‌در هر زمین‌ خوش است

7 در عرض دستگاه نکوشد دماغ جود دست رسا به‌ کوتهی آستین خوش است

8 پستی‌گزین وبال رعونت نمی‌کشد ای محرم حیاکف پا از جبین خوش است

9 پا در رکاب فکر اقامت چه می‌کنی زان خانه‌ای که ‌می‌روی ‌از خویش زین خوش است

10 پرواز اگر به عالم انست دلیل نیست زین رنج بال و پر قفس آهنین خوش است

11 با شمع‌ گفتم از چه سرت می‌دهی به باد گفت‌آن‌سری‌که‌سجده‌ندارد چنین‌خوش است

12 بیدل به طبع سبحه هجوم فروتنی‌ست رسم ادب درآینه‌داران دین خوش است