رخ به زلف سیاه می‌پوشد از خاقانی شروانی غزل 166

1 آن کز می خواجگی است سرمست بر وی نزنند عاقلان دست

2 بی‌آنکه کسی فکند او را از پایهٔ خود فرو فتد پست

1 آن نازنین که عیسی دلها زبان اوست عود الصلب من خط زنار سان اوست

2 بس عقل عیسوی که ز مشکین صلیب او زنار بندد ارچه فلک طیلسان اوست

1 حاشا که مرا جز تو در دیده کسی باشد یا جز غم عشق تو در دل هوسی باشد

2 کس چون تو نشان ندهد در کل جهان لیکن چون این دل هر جائی هر جای بسی باشد