رباب از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 313

1 رباب مشرب عشقست و مونس اصحاب که ابر را عربان نام کرده‌اند رباب

2 چنانک ابر سقای گل و گلستانست رباب قوت ضمیرست و ساقی الباب

3 در آتشی بدمی شعله‌ها برافزود بجز غبار نخیزد چو دردمی به تراب

4 رباب دعوت بازست سوی شه بازآ به طبل باز نیاید به سوی شاه غراب

5 گشایش گره مشکلات عشاقست چو مشکلیش نباشد چه درخورست جواب

6 جواب مشکل حیوان گیاه آمد و کاه که تخم شهوت او شد خمیرمایه خواب

7 خر از کجا و دم عشق عیسوی ز کجا که این گشاد ندادش مفتح الابواب

8 که عشق خلعت جانست و طوق کرمنا برای ملک وصال و برای رفع حجاب

9 به بانگ او همه دل‌ها به یک مهم آیند ندای رب برهاند ز تفرقه ارباب

10 ز عشق کم گو با جسمیان که ایشان را وظیفه خوف و رجا آمد و ثواب و عقاب