خیز، که در میرسد موکب از اوحدی مراغه‌ای غزل 462

1 خیز، که در میرسد موکب سلطان گل چارهٔ بزمی بساز، تا بنهی خوان گل

2 گل دو سه روزی مقام بیش نگیرد به باغ این دو سه روزی که هست جان تو و جان گل

3 طفل ریاحین مکید شیر ز پستان ابر بلبل شوریده دل شد به شبستان گل

4 زود ببینی چو من فاخته را در چمن ساخته آوازها بر لب خندان گل

5 در بن بیدار فگند مسند جمشید می بر سر باد آورند تخت سلیمان گل

6 ساغر و پیمانه‌ای چند پر از می بیار زود، که ما داده‌ایم دست به پیمان گل

7 خار چمن را بگو: کز سر شاخ درخت تیغ میفگن، که شد قلعه به فرمان گل

8 غنچه گریبان خود تا بن دندان درید نالهٔ بلبل مگر نیست به دندان گل؟

9 دست صبا غنچه را بار دهد بر شجر تا بنماید به خلق قصهٔ پنهان گل

10 از سخن اوحدی پرورقی زن، که آن هر ورقی آیتیست آمده در شان گل