برخیز و صبوح را برنجان از مولانا غزل 1933

1 برخیز و صبوح را برنجان ای روی تو آفتاب رخشان

2 جان‌ها که ز راه نو رسیدند بر مایده قدیم بنشان

3 جان‌ها که پرید دوش در خواب در عالم غیب شد پریشان

4 هر جان به ولایتی و شهری آواره شدند چون غریبان

5 مرغان رمیده را فرازآر حراقه بزن صفیر برخوان

6 هرچ آوردند از ره آورد بیخود کنشان و جمله بستان

7 زیرا هر گل که برگ دارد او بر نخورد از این گلستان

8 عقلی باید ز عقل بیزار خوش نیست قلاوزی زحیران

9 جغد است قلاوز و همه راه در هر قدمی هزار ویران

10 ای باز خدا درآ به آواز از کنگره‌های شهر سلطان

11 این راه بزن که اندر این راه خفت اشتر و مست شد شتربان