روندگان مقیم از بلا نپرهیزند از سعدی شیرازی غزل 233

1 روندگان مقیم از بلا نپرهیزند گرفتگان ارادت به جور نگریزند

2 امیدواران دست طلب ز دامن دوست اگر فروگسلانند در که آویزند

3 مگر تو روی بپوشی و گر نه ممکن نیست که اهل معرفت از تو نظر بپرهیزند

4 نشان من به سر کوی می‌فروشان ده من از کجا و کسانی که اهل پرهیزند

5 بگیر جامه صوفی بیار جام شراب که نیک نامی و مستی به هم نیامیزند

6 رضای دوست به دست آر و دیگران بگذار هزار فتنه چه غم باشد ار برانگیزند

7 مرا که با تو که مقصودی آشتی افتاد رواست گر همه عالم به جنگ برخیزند

8 به خونبهای منت کس مطالبت نکند حلال باشد خونی که دوستان ریزند

9 طریق ما سر عجزست و آستان رضا که از تو صبر نباشد که با تو بستیزند