مرا یاد است از اقبال لاهوری ارمغان حجاز 292

1 مسلمان را همین عرفان و ادراک که در خود فاش بیندر مزلولاک

2 خدا اندر قیاس مانگنجد شناسنرا که گوید ما عرفناک

1 وجودش شعله از سوز درون است چو خس او را جهان چند و چون است

2 کند شرح اناالحق همت او پی هر «کن» که میگوید «یکون» است

1 محبت از نگاهش پایدار است سلوکش عشق و مستی را عیار است

2 مقامش عبده‘مد ولیکن جهان شوق را پروردگار است

1 منزل و مقصود قرآن دیگر است رسم و آئین مسلمان دیگر است

2 در دل او آتش سوزنده نیست مصطفی در سینه او زنده نیست

1 دلت می لرزد از اندیشهٔ مرگ ز بیمش زرد مانند زریری

2 به خود باز آ خودی را پخته تر گیر اگر گیری ، پس از مردن نمیری

1 مثل آئینه مشو محو جمال دگران از دل و دیده فرو شوی خیال دگران

2 آتش از ناله مرغان حرم گیر و بسوز آشیانی که نهادی به نهال دگران