یاد روی تو هم‌آغوش گلستانم از قدسی مشهدی غزل 242

1 یاد روی تو هم‌آغوش گلستانم کرد لذت درد تو آسوده ز درمانم کرد

2 کفر و دین باختم از نیم‌نظر بر رخ دوست دیده رسواشده گبر و مسلمانم کرد

3 نفسی بی تو گر از سینه تنگم سر زد برق الماس شد و سر به گریبانم کرد

4 چون صبا، سنبل امید در آغوشم بود بخت بد شانه‌کش طره حرمانم کرد