یاد باد آن که ز ما وقتِ سفر یاد نکرد
- 1
- 2
- 3
- 4
- 5
- 6
- 7
- 8
- 9
1 یاد باد آن که ز ما وقتِ سفر یاد نکرد به وداعی دلِ غمدیدهٔ ما شاد نکرد
2 آن جوانبخت که می‌زد رقمِ خیر و قبول بندهٔ پیر ندانم ز چه آزاد نکرد
3 کاغذین جامه به خوناب بشویم که فلک رهنمونیم به پایِ عَلَمِ داد نکرد
4 دل به امّیدِ صدایی که مگر در تو رسد ناله‌ها کرد در این کوه که فرهاد نکرد
5 سایه تا بازگرفتی ز چمن مرغِ سحر آشیان در شِکَنِ طُرِّهٔ شمشاد نکرد
6 شاید ار پیکِ صبا، از تو بیاموزد کار زان که چالاکتر از این حرکت باد نکرد
7 کِلْکِ مَشّاطِهٔ صُنعَش نَکِشد نقشِ مراد هر که اقرار بدین حُسنِ خداداد نکرد
8 مطربا پرده بگردان و بزن راهِ عراق که بدین راه بشد یار و ز ما یاد نکرد
9 غزلیاتِ عراقیست سرودِ حافظ که شنید این رهِ دلسوز؟ که فریاد نکرد
معنی شعر:
انگشت حسرت به دندان گزیدن و افسون گذشته را خوردن سودی ندارد. توکل به خدا کن. به جای غصه و حسرت خوردن ، گله مندی و شکایت اتکا به دیگران را فراموش کن. و راه تلاش پایمردی ، وفای به عهد، دستگیری از افتادگان و توجه به دوستان را برگزین. انشاالله موق خواهی شد.