به یاد آور که در ایّام خُردی از جلال عضد غزل 257

1 به یاد آور که در ایّام خُردی قدم در دوستی چون می فشردی

2 نمی دانستی آیین جفا را طریق مهربانی می سپردی

3 به بوسه دردم از دل می کشیدی به گیسو گردم از رخ می سُتردی

4 به خُردی داشتی خوی بزرگان گرفتی در بزرگی خوی خُردی

5 به پایان آر دل جویی چو دل را به اوّل دستبرد از دست بردی

6 کنونت عشوه با من در نگیرد که با گردان نشاید کرد گُردی

7 جلال آن باده کآن بد مهر پیمود به اوّل صاف و آخر بود دُردی