به یاد خنده آن لعل میگون از طغرل احراری غزل 277

1 به یاد خنده آن لعل میگون شدم چون غنچه در این باغ دلخون

2 سواد زلف او شد سر خط من بود سرمشق من این بخت واژون

3 نهال قامتش ممتاز باشد به باغ اعتبار از سرو موزون

4 کش از رنگ حنا دست هوس را که از خونم بود پای تو گلگون!

5 ز هجران تو دریای سرشکم تلاطم می‌کند چون موج جیحون

6 به هم آغشته در سرخ و سفیدی رخش مانند برف و قطره خون

7 به نزد کوهکن یکسان نماید فراز و شیب کوه و دشت و هامون

8 بود رنگ رخ عذرا ز وامق طراز دامن لیلی ز مجنون

9 به یاد نرگس و زلف تو طغرل شدم چون عین کاف و حلقه نون!