در مجلس باده گر مرا یاد کنی از خاقانی رباعی 349

1 ای دل به عشق بر تو که عشقت چه درخور است در سر شدی ندانمت ای دل چه در سر است

2 درد کهنت بود برآورد روزگار این درد تازه روی نگوئی چه نوبر است

1 ای قول دل به رفیع‌الدرجات وز برائت به جهان داده برات

2 پنجم چار صفی از ملکان هشتم هفت تنی از طبقات

1 زخم زمانه را در مرهم پدید نیست دارو بر آستانهٔ عالم پدید نیست

2 در زیر آبنوس شب و روز هیچ دل شمشادوار تازه و خرم پدید نیست