حکم از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 3142

1 حکم نو کن که شاه دورانی سکه تازه زن که سلطانی

2 حکم مطلق تو راست در عالم حاکمان قالب‌اند و تو جانی

3 آن چه شاهان به خواب می‌جستند چون مسلم شدت به آسانی

4 همه مرغان چو دانه چین تواند تو همایی میان مرغانی

5 بر سر آمد رواق دولت تو ز آن که تو صاف صاف انسانی

6 برتر آید ز جان ملک و ملک گر دهی دل به روح حیوانی

7 شرط‌ها را ز عاشقان برگیر که تو احوال شان همی‌دانی

8 دام‌ها را ز راه شان بردار خواه تقدیر و خواه شیطانی

9 تا شوم سرخ رو در این دعوی که تو چون حق لطیف فرمانی

10 شمس تبریز رحمت صرفی ز آن که سر صفات رحمانی