1 پناه زمرۀ دانش شکوه اهل هنر که هست جان معانی به لفظ تو زنده

2 گر آیدش ز نهیب تو سنگ در دندان شود کواکب پروین ز هم پراگنده

3 فضای دهر شود همچو گریه گوهر بار کجا سخای تو دندان نمود چون خنده

4 سپهر، کورا بر زیر پای دندانست کند همیشه ازین در تراش چون رنده

5 ز لفظ پاک تو بی حشوتر سخن نبود وگر چه هست به انواع نکته آگنده

6 چو صبح خنده زنان جان بداد گل ز طرب خرد به لطف تو گل را چو کرد ماننده

7 گناه بخشا! کی میشود زوال پذیر؟ تغیّری که پذیرفت رای فرخنده

8 مدار عاطفت خود درغ از آن که بود ز آستان تو بر پای نهمتش کنده

9 فلک به ابروی عیشش گره در آورده جهان بدست جفایش ز بیخ برکنده

10 بدان سبب که ترا دید سرگران چو دوات ز غصّه همچو قلم می رود سرافکنده

11 نظر بدین سخنان چو آب روشن دار نگه مکن به سر و ریش و جامة ژنده

12 بدان خدای که دست دهنده داد ترا چنان که داد رهی را زبان خواهنده

13 که از عتاب عنان سوی عفو فرمایی کنون که رفت ز اندازه مالش بنده