1 رندان که مقیمان خرابات الستند از غمزه ساقی همه آشفته و مستند

2 برخاسته اند از سر مستی بارادت زانروز که در میکده عشق نشستند

3 تا چشم بنظاره آن یار گشادند از دیدن اغیار همه دیده ببستند

4 زان شورش و مستی که ز هستی نهراسند نشکفت اگر ساغر و پیمانه شکستند

5 از نشئه آن باده که از عشق قدیمست از جوی حوادث همه یکبار بجستند

6 دست از همه آفاق فشاندند ز غیرت ای دوست بیندیش که باری ز چه رستند

7 از ذوق بلا نوش خرابات خرابند در شوق بلی گوی مناجات الستند

8 از هستی خود جانب مستی بگریزند تا خلق ندانند که این طایفه هستند

9 مانند حسین از سر کونین گذشتند با این همه از طعن بداندیش نرستند