رندان از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 2335

1 رندان همه جمعند در این دیر مغانه درده تو یکی رطل بدان پیر یگانه

2 خون ریزبک عشق در و بام گرفته‌ست و آن عقل گریزان شده از خانه به خانه

3 یک پرده برانداخته آن شاهد اعظم از پرده برون رفته همه اهل زمانه

4 آن جنس که عشاق در این بحر فتادند چه جای امان باشد و چه جای امانه

5 کی سرد شود عشق ز آواز ملامت هرگز نرمد شیر ز فریاد زنانه

6 پر کن تو یکی رطل ز می‌های خدایی مگذار خدایان طبیعت به میانه

7 اول بده آن رطل بدان نفس محدث تا ناطقه‌اش هیچ نگوید ز فسانه

8 چون بند شود نطق یکی سیل درآید کز کون و مکان هیچ نبینی تو نشانه

9 شمس الحق تبریز چه آتش که برافروخت احسنت زهی آتش و شاباش زبانه