رخش آتشم در درون از ابراهیم شاهدی دده غزل 57

1 رخش آتشم در درون می‌برد دو زلفش ز عقلم برون می‌برد

2 ندانم چه شد عقل و اندیشه را که عشقم به سوی جنون می‌برد

3 دلم را که پر بود از عقل و هوش دو چشم تواَش با فسون می‌برد

4 به پابوس تو سرو را آب جوی به زنجیرها سرنگون می‌برد

5 اگر شاهدی برد جان از لبت ز زنجیر زلف تو چون می‌برد