باران و موج آب و می از بابافغانی شیرازی غزل 76

1 باران و موج آب و می و روز عشرتست از هر طرف که می نگرم دام صحبتست

2 بوی بهار مژده ی فردوس می دهد وین خوبی هوا اثر لطف رحمتست

3 آمد برای عشرت این فصل در جهان آدم که سایه پرور بستان جنتست

4 خواهی نظر بلاله فگن خواه گل نگر اکنون که در میان سخن رنگ وحدتست

5 عمری چنین شریف و هوایی چنین لطیف بیدار شو نه وقت شکر خواب غفلتست

6 این یک نفس که بوی گلی می توان شنید بیرون مرو ز باغ که فرصت غنیمتست

7 دهر آنچنان که قاعده ی اوست می رود اینجا چه احتیاج به قانون حکمتست

8 شاید که پرتوی فگند بر شکسته یی آنراکه در سراچه ی دل نور دولتست

9 اکنون که سبز گشت فغانی کنار کنار کشت گر باغبان درت نگشاید چه منتست