قرابه از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 2386

1 قرابه باز دانا هش دار آبگینه تا در میان نیفتد سودای کبر و کینه

2 چون شیشه بشکنی جان بسیار پای یاران مجروح و خسته گردد این خود بود کمینه

3 وآنگه که مرهم آری سر را به عذر خاری بر موزه محبت افتد هزار پینه

4 بفزا شراب و خوش شو بیرون ز پنج و شش شو مگذار ناخوشی را گرد سرای سینه

5 نی زان شراب خاکی بل کز جهان پاکی از دست حق رسیده بی‌واسطه قنینه

6 در بزمگاه وحدت یابی هر آنچ خواهی در رزمگاه محنت که آن نه و که این نه

7 جانی که غم فزودی از شمس حق تبریز نو نو طرب فزاید بی‌کهنه‌های دینه