پیرانه سَرَم عشقِ جوانی به سر افتاد
- 1
- 2
- 3
- 4
- 5
- 6
- 7
- 8
1 پیرانه سَرَم عشقِ جوانی به سر افتاد وان راز که در دل بِنَهفتم به درافتاد
2 از راهِ نظر مرغِ دلم گشت هواگیر ای دیده نگه کن که به دامِ که درافتاد
3 دردا که از آن آهوی مُشکینِ سیه چشم چون نافه بسی خونِ دلم در جگر افتاد
4 از رهگذرِ خاکِ سرِ کویِ شما بود هر نافه که در دستِ نسیمِ سحر افتاد
5 مژگانِ تو تا تیغِ جهانگیر برآورد بس کشتهٔ دل زنده که بر یکدِگر افتاد
6 بس تجربه کردیم در این دیرِ مکافات با دُردکشان هر که درافتاد برافتاد
7 گر جان بدهد سنگِ سیه، لعل نگردد با طینتِ اصلی چه کُند، بدگهر افتاد
8 حافظ که سرِ زلفِ بتان دست کشش بود بس طرفه حریفیست کش اکنون به سر افتاد
معنی شعر:
در رنج و مشقت و دلشدگی گرفتار آمده ای. با فکر و فراست و دوراندیشی به مسائل بنگر. از کارهایی که آینده خوبی ندارد و دچار زحمت می شوی دوری کن. تردید و دودلی را از خود دورساز و بر کوشش و تلاش خود بیفزای و زبان طاعنان را برخود دراز مکن.