پیرانه سَرَم عشقِ جوانی از حافظ شیرازی غزل 110

1 دیدار شد میسر و بوس و کنار هم از بخت شکر دارم و از روزگار هم

2 زاهد برو که طالع اگر طالع من است جامم به دست باشد و زلف نگار هم

1 تَنَت به نازِ طبیبان نیازمند مباد وجود نازکت آزردهٔ گزند مباد

2 سلامتِ همه آفاق در سلامتِ توست به هیچ عارضه شخصِ تو دردمند مباد

1 من دوستدار روی خوش و موی دلکشم مدهوش چشم مست و می صاف بی‌غشم

2 گفتی ز سر عهد ازل یک سخن بگو آن گه بگویمت که دو پیمانه درکشم

1 ما ز یاران چشم یاری داشتیم خود غلط بود آنچه ما پنداشتیم

2 تا درخت دوستی بر کی دهد حالیا رفتیم و تخمی کاشتیم

1 واعظان کاین جلوه در محراب و منبر می‌کنند چون به خلوت می‌روند آن کارِ دیگر می‌کنند

2 مشکلی دارم ز دانشمندِ مجلس بازپرس توبه فرمایان چرا خود توبه کمتر می‌کنند؟

1 جای حضور و گلشن امن است این سرای زین در به شادمانی و عیش وطرب در آی

2 ای کاخ دولتی تو چه کاخی که مدرج است در شاخسار گلشن تو سایه همای