پیرانه سَرَم عشقِ جوانی از حافظ شیرازی غزل 110

1 پیرانه سَرَم عشقِ جوانی به سر افتاد وان راز که در دل بِنَهفتم به درافتاد

2 از راهِ نظر مرغِ دلم گشت هواگیر ای دیده نگه کن که به دامِ که درافتاد

3 دردا که از آن آهوی مُشکینِ سیه چشم چون نافه بسی خونِ دلم در جگر افتاد

4 از رهگذرِ خاکِ سرِ کویِ شما بود هر نافه که در دستِ نسیمِ سحر افتاد

5 مژگانِ تو تا تیغِ جهانگیر برآورد بس کشتهٔ دل زنده که بر یکدِگر افتاد

6 بس تجربه کردیم در این دیرِ مکافات با دُردکشان هر که درافتاد برافتاد

7 گر جان بدهد سنگِ سیه، لعل نگردد با طینتِ اصلی چه کُند، بدگهر افتاد

8 حافظ که سرِ زلفِ بتان دست کشش بود بس طرفه حریفیست کش اکنون به سر افتاد