پیر میخانه پی دعوت مستان از آشفتهٔ شیرازی غزل 478

1 پیر میخانه پی دعوت مستان چو درآید حق کند عفو گناهان در رحمت بگشاید

2 پرده برجا نگذارد همه افلاک بسوزد آه مستی سحر از سینه سوزان چو برآید

3 ساقیا ما همه عطشان و تو خود خضر زمانی تو مسیحی و همه خلق چنین مرده نشاید

4 این چه جلاد که کس از دم تیغش نگریزد وین چه صیاد که وحشی بکمندش بگراید