مُردَم از حَسرَتِ از شاطرعباس صبوحی دوبیتی‌ 11

1 صبر در عشق تو جانا هله تا چند کنم من که مردم ز غمت حوصله تا چند کنم

2 تا سر زلف پریشان تو دیدم گفتم از پریشانی خاطر گله تا چند کنم

1 فصل بهار شد، بیا تا به خُم آوریم رو، کز سر شط خُم کِشیم آب طَرَب سبو سبو

2 گریه نمی‌دهد امان تا به تو من بیان کنم قصهٔ جور زلف تو، نکته به نکته مو به مو

1 برداشت سپیده دم حجاب از طرفی بگرفت نگار من نقاب از طرفی

2 گر نیست قیامت از چه رو گشته عیان ماه از طرفی و آفتاب از طرفی