1 گشت استا سست از وهم و ز بیم بر جهید و می‌کشانید او گلیم

2 خشمگین با زن که مهر اوست سست من بدین حالم نپرسید و نجست

3 خود مرا آگه نکرد از رنگ من قصد دارد تا رهد از ننگ من

4 او به حسن و جلوهٔ خود مست گشت بی‌خبر کز بام افتادم چو طشت

5 آمد و در را بتندی وا گشاد کودکان اندر پی آن اوستاد

6 گفت زن خیرست چون زود آمدی که مبادا ذات نیکت را بدی

7 گفت کوری رنگ و حال من ببین از غمم بیگانگان اندر حنین

8 تو درون خانه از بغض و نفاق می‌نبینی حال من در احتراق

9 گفت زن ای خواجه عیبی نیستت وهم و ظن لاش بی معنیستت

10 گفتش ای غر تو هنوزی در لجاج می‌نبینی این تغیر و ارتجاج

11 گر تو کور و کر شدی ما را چه جرم ما درین رنجیم و در اندوه و گرم

12 گفت ای خواجه بیارم آینه تا بدانی که ندارم من گنه

13 گفت رو مه تو رهی مه آینت دایما در بغض و کینی و عنت

14 جامهٔ خواب مرا زو گستران تا بخسپم که سر من شد گران

15 زن توقف کرد مردش بانگ زد کای عدو زوتر ترا این می‌سزد