پروین و ستارگان از امیر معزی نیشابوری رباعی 157

1 یاد باد آن شب‌ که یارم دل ز منزل برگرفت بار در بست و ره منزلگه دیگرگرفت

2 تا کشیده رنج داغِ هجر بر جانم نهاد ناچشیده می خمار مستی اندر سرگرفت

1 ای صاحب اعلی دل تو عالم اعلاست رای تو چو خورشید، درخشنده و والاست

2 گر دهر مُهَنّاست بدین عید همایون این عید همایون به بقای تو مهناست

1 تا که اسلام و شریعت به جهان آیین است رکن اسلام‌ خداوند معزّالدین است

2 داور عدل ملکشاه‌، شه روی زمین که ز عدلش همه آفاق بهشت آیین است