فراق دوستانش باد و یاران از سعدی شیرازی غزل 452

1 گناه کردن پنهان به از عبادت فاش اگر خدای پرستی هواپرست مباش

2 به عین عجب و تکبر نگه به خلق مکن که دوستان خدا ممکن‌اند در اوباش

1 هرگز این صورت کند صورتگری یا چنین شاهد بود در کشوری

2 سرورفتاری صنوبرقامتی ماه رخساری ملایک منظری

1 عزیزی در اقصای تبریز بود که همواره بیدار و شب خیز بود

2 شبی دید جایی که دزدی کمند بپیچید و بر طرف بامی فکند

1 عشقبازی نه من آخر به جهان آوردم یا گناهیست که اول من مسکین کردم

2 تو که از صورت حال دل ما بی‌خبری غم دل با تو نگویم که ندانی دردم

1 بگذشت و چه گویم که چه بر من بگذشت سیلاب محبتم ز دامن بگذشت

2 دستی به دلم فرو کن ای یار عزیز تا تیر ببینی که ز جوشن بگذشت