طوطی نگوید از تو دلاویزتر از سعدی شیرازی غزل 462

1 طوطی نگوید از تو دلاویزتر سخن با شهد می‌رود ز دهانت به در سخن

2 گر من نگویمت که تو شیرین عالمی تو خویشتن دلیل بیاری به هر سخن

3 واجب بود که بر سخنت آفرین کنند لیکن مجال گفت نباشد تو در سخن

4 در هیچ بوستان چو تو سروی نیامده‌ست بادام چشم و پسته دهان و شکرسخن

5 هرگز شنیده‌ای ز بن سرو بوی مشک؟ یا گوش کرده‌ای ز دهان قمر سخن؟

6 انصاف نیست پیش تو گفتن حدیث خویش من عهد می‌کنم که نگویم دگر سخن

7 چشمان دلبرت به نظر سحر می‌کنند من خود چگونه گویمت اندر نظر سخن

8 ای باد اگر مجال سخن گفتنت بود در گوش آن ملول بگوی این قدر سخن

9 وصفی چنان که لایق حسنت نمی‌رود آشفته حال را نبود معتبر سخن

10 در می‌چکد ز منطق سعدی به جای شعر گر سیم داشتی بنوشتی به زر سخن

11 دانندش اهل فضل که مسکین غریق بود هر گه که در سفینه ببینند تر سخن