بهشت جاودانی نورباغ است از قدسی مشهدی مثنوی 14

1 بهشت جاودانی نورباغ است که این معموره را چشم و چراغ است

2 چنارش دست بر دل می‌گذارد دماغ ناز سرو و گل ندارد

3 نباشد لاله را پیش گل آن حال که پوشد از ته دل، جامه آل

4 کف تاکش مگر مغز خود افشرد؟ که حسن پنجه خورشید را برد

5 شکسن شاخ را دل کی دهد بار؟ هوا گو مومیایی را نگه دار

6 نسیمش کز رطوبت نیست خالی شکسته شیشه بی‌اعتدالی

7 تعالی الله چه باغ دلپسندست که از سروش قیمات‌ها بلندست

8 بود خاکش عبیر طره حور ازین گلزار بادا چشم بد دور