دردی که رنگ چاره نداند از اسیر شهرستانی غزل 234

1 دردی که رنگ چاره نداند دوای ماست شمعیم و زود کشتن ما خونبهای ماست

2 در عاشقی به اوج توکل رسیده ایم از فیض فقر بال هما بوریای ماست

3 درکشتی حباب کشیدیم رخت خویش خاطر شکسته ایم و خطر ناخدای ماست

4 در بزم بیخودان تو قانون دیگر است لب بسته ایم و ساز خموشی نوای ماست