حافظ ما به عقل و خوش خوانی از جلال عضد مفرد 12

1 چون پریشان می‌کند آن زلف عنبربیز را در جهان می‌افکند آشوب و رستاخیز را

2 گر ز پیش چهره زیبا براندازد نقاب ترسم آشوب رخش بر هم زند تبریز را

1 بس که جانم ز تمنّای رخ یار بسوخت دل هر سوخته بر زاری من زار بسوخت

2 منِ آتش نفس اندر طلبش آه زنان هر کجا گام نهادم در و دیوار بسوخت

1 سرو را خطه کمال نماند رونق گلشن جمال نماند

2 طاق ایوان مکرمت بشکست سرو بستان اعتدال نماند