دل ما به دور رویت ز چمن فَراغ از حافظ شیرازی غزل 117

1 دل ما به دور رویت ز چمن فَراغ دارد که چو سرو پایبند است و چو لاله داغ دارد

2 سرِ ما فرونیاید به کمانِ ابروی کس که درون گوشه گیران، ز جهان فَراغ دارد

3 ز بنفشه تاب دارم که ز زلفِ او زند دم تو سیاهِ کم بها بین، که چه در دِماغ دارد

4 به چمن خُرام و بنگر برِ تختِ گل که لاله به ندیمِ شاه ماند که به کف ایاغ دارد

5 شبِ ظلمت و بیابان، به کجا توان رسیدن؟ مگر آن که شمعِ رویت به رَهَم چراغ دارد

6 من و شمعِ صبحگاهی سِزَد ار به هم بِگرییم که بسوختیم و از ما بتِ ما فَراغ دارد

7 سِزَدم چو ابرِ بهمن که بر این چمن بِگریَم طرب آشیانِ بلبل، بنگر که زاغ دارد

8 سرِ درسِ عشق دارد دلِ دردمند حافظ که نه خاطرِ تماشا نه هوای باغ دارد