دگر از سرایندهٔ فرامرزنامه فرامرزنامه 141

1 دگر روز چون خسرو آسمان برآمد زگردون سپیده دمان

2 ز چرخ چهارم چو بنمود چهر بیاراست گیتی سراسر به مهر

3 سپهبد بیامد به تن بر زره زپولاد بسته زره را گره

4 برآراسته دل به پیکار و جنگ کمان بر زه و ترکشش پر خدنگ

5 به زور جهان داور رهنمای به اسپ سیاه اندر آورد پای

6 خروشان و جوشان سوی رزم گرگ دمان زیر او بادپای سترگ

7 چوآمد یکی برخروشید سخت زبانگش فرو ریخت برگ درخت

8 چنین تا به نزدیک گرگان رسید یکی مرغزاری خوشاینده دید

9 چو گرگان شنیدند آواز اوی زبیشه سوی او نهادند روی

10 چو گرگان که دیوان مازندران خروشان زمین را به دندان کنان

11 به نعره دل کوه بشکافتند زنراژدها سرنه بر تافتند

12 به سرشان سرونی به مانند عاج به تن،همچو یلان،همه رنگ ساج

13 به رزم فرامرز نیو آمدند خروشان به کردار دیو آمدند

14 چو نزد سپهبد رسیدند تنگ جوان بر کمان راند تیر خدنگ

15 یکی تیر پیکان زهرآبدار به چرخ اندرون راند گرد سوار

16 بزد بر برو سینه گرگ نر دد از زخم تیر اندر آمد به سر

17 بیفتاد بر جایگه،جان بداد خروشید جفتش درآمد چوباد

18 برانگیخت از رزمگه،تیره گرد یکی بر فرامرز یل حمله کرد

19 به پای تکاور درافتاد گرگ سرون بر سرش همچو دار بزرگ

20 سیه را سرونی بزد بر زهار شکم بردریدش به یک زخم خوار

21 به خاک اندرآمد تکاور زدرد جداشد زپشتش یل شیر مرد

22 بزد دست و کوپال را برکشید چو گرگ اندرآمد دلش بردمید

23 برآورد و زد بر سرش کرد پست سرویال و گردنش درهم شکست

24 چو افکند گرگان،یل با شکوه از آنجا بیامد دمان زی گروه

25 پیاده سوی چشمه آمد به آب به رخ،ارغوان و به دل کامیاب

26 بخورد آب وروی و سرو تن نشست به اندیشه خوب ورای درست

27 به پیش جهاندار،زاری نمود نیایش سزاوار او برفزود

28 که ای برتر از جایگاه و مکان تو بودی مرا یار براین ددان

29 همی گفت از این سان شگفتی که دید بدین گونه دد در جهان کس ندید

30 چواز آفرین جهان آفرین بپرداخت،برگشت از دشت کین

31 سوی لشکر خود بتازید تفت گرازان و نخجیر جویان برفت

32 وزآن سو که بد لشکر نامدار غمی گشته از پهلوان سوار

33 همی گفته هرکس که شد دیرگاه جهان پهلوان مهتر رزمخواه

34 زآوردگاه بازماند همی نداند کسی تا چه باشد همی

35 مبادا که چشم بد روزگار رساند گزندی به آن نامدار

36 به چندان نبرده دم رستخیز که پیش آمدش روزگار ستیز

37 همه باره فیروز باز آمدی جهان را به فرش نیاز آمدی

38 کنون چون که نامد به دشت نبرد بتازیم واز ره برآریم گرد

39 شویم وببینیم تا حال چیست مبادا که برخود بباید گریست

40 برفتند گردان همه هم زمان غریوان وپردردو زاری کنان

41 چو یک میل تازان برفتندپیش بدیدند آن گردپاکیزه کیش

42 پیاده به تن برسلاح گران خوی از تن روان همچوآب روان

43 خروشان برفتند بالای او چودیدندبرخاک ره پای او

44 بزرگان بروآفرین خواندند سراسر بدوگوهرافشاندند

45 به گردان چنین گفت پس پهلوان که شایدکه مردان روشن روان

46 گرایند زی دشت آوردگاه کننداندران آن تندگرگان نگاه

47 که هرگزبدین سان دوگرگ بزرگ دلیران وپرخاشجوی سترگ

48 ندیدند و نشینده باشند نیز که سر شد زمانشان به گاه ستیز

49 برفتند گردان و دیدند زود زگرگان برآورده از تیغ،دود

50 بدان زخم بازوی گرد دلیر همی آفرین خواند برنا وپیر

51 بکندند دندان هاشان ز بن پراز آفرینشان سراسر سخن

52 به لشگر گه خویش رفتند باز شده ایمن از رنجو سوز و گداز

53 به کشور پراکنده شد داستان میان بزرگان کشورستان

54 که از گرگ و از اژدها و زشیر به تیغ جهانجوی گرد دلیر

55 سراسر تهی گشت روی زمین بزرگان هر مرز با آفرین

56 برفتند نزدیک او با نثار ببردند هر چیز کامد به کار

57 در آن مرز خرم،شه و پهلون ابا نامداران و فرخ گوان

58 ببودند یک چند با نای ونوش ز رامش همه مست و سرپرخروش

59 گهی در شکار و نیستان بدند گهی با حضور و میستان بدند

60 بدین گونه شش ماه دیگر گذشت چه در جویبار و چه در کوه و دشت

61 از آن پس فرامرز روشن روان ابا شاه ولشکر،چه پیر و جوان

62 از آنجا سوی شهر بشتافتند همه کام و امید دریافتند