قند از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 739

1 قند بگشا ای صنم تا عیش را شیرین کند هین که آمد دود غم تا خلق را غمگین کند

2 ای تو رنگ عافیت زیرا که ماه از خاصیت سنگ‌ها را لعل سازد میوه را رنگین کند

3 پرده بردار ای قمر پنهان مکن تنگ شکر تا بر سیمین تو احوال ما زرین کند

4 عشق تو حیران کند دیدار تو خندان کند زانک دریا آن کند زیرا که گوهر این کند

5 از میان دل صبوحی کآفتابت تیغ زد گردن جان را بزن گر چرخ را تمکین کند

6 چشم تو در چشم‌ها ریزد شرابی کز صفا زان سوی هفتاد پرده دیده را ره بین کند

7 گر شبی خلوت کنی گویم من اندر گوش تو لطف‌هایی را که با ما شه صلاح الدین کند