1 بگشای چشم خود که از آن چشم روشنیم حاشا که چشم خویش از آن روی برکنیم

2 پروانه‌ای تو بهر تو بفروز سینه را تا خویش را ز عشق بر آن سینه برزنیم

3 بفزای خوف عشق نخواهیم ایمنی زیرا ز خوف عشق تو ما سخت ایمنیم

4 پروانه را ز شمع تو هر روز مژده‌ای است یعنی که مات شو که همی‌ مات ضامنیم

5 شادیم آن زمان که تو دعوی کنی که من بی‌من شویم از خود و ز عشق صد منیم

6 تا باغ گلستان جمال تو دیده‌ایم چون سرو سربلند و زبانور چو سوسنیم

7 بر گلشن زمانه برو آتشی بزن زیرا ز عشق روی تو زان سوی گلشنیم

8 ای آنک سست دل شده‌ای در طریق عشق در ما گریز زود که ما برج آهنیم

9 از ذوق آتش شه تبریز شمس دین داریم آب رو و همه محض روغنیم