یکی خویش کاموس از ابوالقاسم فردوسی شاهنامه 7

1 یکی خویش کاموس بد ساوه نام سرافراز و هر جای گسترده کام

2 بیامد بپیش تهمتن بجنگ یکی تیغ هندی گرفته بچنگ

3 بگردید گرد چپ و دست راست ز رستم همی کین کاموس خواست

4 برستم چنین گفت کای ژنده پیل ببینی کنون موج دریای نیل

5 بخواهم کنون کین کاموس خوار اگر باشدم زین سپس کارزار

6 چو گفتار ساوه برستم رسید بزد دست و گرز گران برکشید

7 بزد بر سرش گرز را پیلتن که جانش برون شد بزاری ز تن

8 برآورد و زد بر سر و مغفرش ندیدست گفتی تنش را سرش

9 بیفگند و رخش از بر او براند ز ساوه بگیتی نشانی نماند

10 درفش کشانی نگونسار کرد و زو جان لشکر پرآزار کرد

11 نبد نیز کس پیش او پایدار همه خاک مغز سر آورد بار

12 پس از میمنه شد سوی میسره غمی گشت لشکر همه یکسره