یکی از حکما پسر را نهی همی‌کرد از بسیار خوردن که سیری مردم را رنجور کند.
- 1
- 2
- 3
- 4
- 5
- 6
- 7
- 8
- 9
یکی از حکما پسر را نهی همی‌کرد از بسیار خوردن که سیری مردم را رنجور کند. ,
گفت: ای پدر! گرسنگی خلق را بکشد، نشنیده‌ای که ظریفان گفته‌اند به سیری مردن به که گرسنگی بردن. ,
گفت: اندازه نگهدار، کُلوا وَ اشرَبوا وَ لا تُسْرِفوا. ,
4 نه چندان بخور کز دهانت بر آید نه چندان که از ضعف جانت بر آید
5 با آن که در وجود طعام است عیش نفس رنج آورد طعام که بیش از قدر بود
6 گر گلشکر خوری به تکلف زیان کند ور نان خشک دیر خوری گلشکر بود
رنجوری را گفتند: دلت چه می‌خواهد؟ ,
گفت: آن که دلم چیزی نخواهد. ,
9 معده چو کج گشت و شکم درد خاست سود ندارد همه اسباب راست
ادامه توضیحات شاعر