یکی از بزرگان گفت پارسایی از سعدی شیرازی گلستان 1

1 چو مرد رهرو اندر راه حق ثابت قدم گردد وجود غیر حق در چشم توحیدش عدم گردد

2 کمر بندد قلم کردار سر در پیش و لب برهم به هر حرفی که پیش آید به تارک چون قلم گردد

1 آن کیست که می‌رود به نخجیر پای دل دوستان به زنجیر

2 همشیره جادوان بابل همسایه لعبتان کشمیر

1 دانی چه گفت مرا آن بلبل سحری تو خود چه آدمیی کز عشق بی‌خبری

2 اشتر به شعر عرب در حالت است و طرب گر ذوق نیست تو را کژطبع جانوری

1 بگذشت و چه گویم که چه بر من بگذشت سیلاب محبتم ز دامن بگذشت

2 دستی به دلم فرو کن ای یار عزیز تا تیر ببینی که ز جوشن بگذشت

1 عشقبازی نه من آخر به جهان آوردم یا گناهیست که اول من مسکین کردم

2 تو که از صورت حال دل ما بی‌خبری غم دل با تو نگویم که ندانی دردم